Repertuar Kina AGRAFKA ul. Krowoderska 8, Kraków

Złote Lwy na 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.

‘The Altar Boys’ is the story of a group of teenage altar boys from a block-long parish who, armed with youthful rebellion and their own interpretation of the Bible, decide to bug… the confessional. Disguised like Zorro and with Robin Hood-like ambitions, they become judges in their neighbourhood world, helping those in need and meting out punishment for sins. However, their mission turns into a dangerous game when the line between good and evil begins to blur.

The film combines superhero motifs with the reality of the Polish countryside – but instead of capes, the heroes wear cameos.

Kiedy Gośka (Agata Turkot) poznaje w internecie Grześka (Tomasz Schuchardt), jest przekonana, że to w końcu Ten Jedyny. Grzesiek wariuje na jej punkcie, obsypuje kwiatami, oświadcza się w Wenecji. To musi być miłość, prawda? Ale na tym perfekcyjnym obrazku szybko zaczynają pojawiać się rysy. Wkrótce ich wspólny dom staje się dla Gośki najniebezpieczniejszym z miejsc.

Smarzowski zagląda do „dobrych domów”, gdzie dzieją się rzeczy, o których większość woli milczeć.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Złote Lwy na 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.

‘The Altar Boys’ is the story of a group of teenage altar boys from a block-long parish who, armed with youthful rebellion and their own interpretation of the Bible, decide to bug… the confessional. Disguised like Zorro and with Robin Hood-like ambitions, they become judges in their neighbourhood world, helping those in need and meting out punishment for sins. However, their mission turns into a dangerous game when the line between good and evil begins to blur.

The film combines superhero motifs with the reality of the Polish countryside – but instead of capes, the heroes wear cameos.

Kiedy Gośka (Agata Turkot) poznaje w internecie Grześka (Tomasz Schuchardt), jest przekonana, że to w końcu Ten Jedyny. Grzesiek wariuje na jej punkcie, obsypuje kwiatami, oświadcza się w Wenecji. To musi być miłość, prawda? Ale na tym perfekcyjnym obrazku szybko zaczynają pojawiać się rysy. Wkrótce ich wspólny dom staje się dla Gośki najniebezpieczniejszym z miejsc.

Smarzowski zagląda do „dobrych domów”, gdzie dzieją się rzeczy, o których większość woli milczeć.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Złote Lwy na 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.

‘The Altar Boys’ is the story of a group of teenage altar boys from a block-long parish who, armed with youthful rebellion and their own interpretation of the Bible, decide to bug… the confessional. Disguised like Zorro and with Robin Hood-like ambitions, they become judges in their neighbourhood world, helping those in need and meting out punishment for sins. However, their mission turns into a dangerous game when the line between good and evil begins to blur.

The film combines superhero motifs with the reality of the Polish countryside – but instead of capes, the heroes wear cameos.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

„Dźwięki miłości” to opowieść o ludzkiej bliskości, zrozumieniu i sile uczuć. To film, który podobnie jak „Sztuka pięknego życia”, „W kręgu miłości” czy „Sound of Metal”, opowiada o miłości. która przekracza bariery, o potrzebie bycia z drugą osobą i o wyzwaniach, którym musimy sprostać. Porusza do głębi, oddziałuje na nas długo po zakończeniu seansu, ale też sprawia, że wychodząc z kina, zostajemy z nadzieją i ciepłem w sercach.

Film zachwycił i poruszył serca widzów na całym świecie. Najlepszy hiszpańskim film roku, laureat nagród publiczności na międzynarodowych festiwalach, zdobywca m.in. Nagrody Publiczności i Nagrody Międzynarodowego Stowarzyszenia Kin Artystycznych (CICAE) na festiwalu Berlinale. Nominowany do prestiżowej Nagrody Filmowej Europejskiej Publiczności LUX.

Gwiazdka zbliża się wielkimi krokami! Śnieg prószy za oknem, świąteczne przygotowania idą pełną parą, a na niektórych czekają nie lada niespodzianki! Oto pięć pięknych opowieści pełnych świątecznej magii i ciepła!
Gwiazdka tuż tuż, dzieci wypatrują Świętego Mikołaja – ale okazuje się, że prezentów w tym roku może zabraknąć! Święty Mikołaj rozbija się na lodowej wyspie! Czy mieszkającym w pobliżu zwierzętom uda się mu pomóc? Niestety, to nie koniec kłopotów! Maleńkie pisklę musi uratować przyjęcie w kurniku, dziewczynka, której mama wciąż jest bardzo zajęta, szuka choinki na własną rękę, mały jenot zgubił się w lesie, a ryś próbuje dotrzeć na czas na wielki magiczny spektakl na szczycie góry. Czy bohaterowie tych pięciu świątecznych opowieści sprostają czekającym na nich wyzwaniom?
„Magiczna Gwiazdka zwierzaków” to zbiór rozgrzewających serce opowieści pełnych radości i świątecznej magii. Różnorodne animacje zainspirowane tradycyjnymi technikami pomogą odkryć piękno natury i przypomną, dlaczego co roku nie możemy doczekać się Gwiazdki.
Kategoria wiekowa 4+

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Zmęczony życiem rewolucjonista Bob (DiCaprio) egzystuje w stanie wywołanej marihuaną paranoi w izolacji od społeczeństwa w towarzystwie zadziornej, pewnej siebie córki Willą (Infiniti).
Kiedy jego okrutny wróg (Penn) powraca po 16 latach, a córka znika, były radykał stara się ją za wszelką cenę odnaleźć. Oboje muszą stawić czoło konsekwencjom jego dawnych uczynków.

Gwiazdka zbliża się wielkimi krokami! Śnieg prószy za oknem, świąteczne przygotowania idą pełną parą, a na niektórych czekają nie lada niespodzianki! Oto pięć pięknych opowieści pełnych świątecznej magii i ciepła!
Gwiazdka tuż tuż, dzieci wypatrują Świętego Mikołaja – ale okazuje się, że prezentów w tym roku może zabraknąć! Święty Mikołaj rozbija się na lodowej wyspie! Czy mieszkającym w pobliżu zwierzętom uda się mu pomóc? Niestety, to nie koniec kłopotów! Maleńkie pisklę musi uratować przyjęcie w kurniku, dziewczynka, której mama wciąż jest bardzo zajęta, szuka choinki na własną rękę, mały jenot zgubił się w lesie, a ryś próbuje dotrzeć na czas na wielki magiczny spektakl na szczycie góry. Czy bohaterowie tych pięciu świątecznych opowieści sprostają czekającym na nich wyzwaniom?
„Magiczna Gwiazdka zwierzaków” to zbiór rozgrzewających serce opowieści pełnych radości i świątecznej magii. Różnorodne animacje zainspirowane tradycyjnymi technikami pomogą odkryć piękno natury i przypomną, dlaczego co roku nie możemy doczekać się Gwiazdki.
Kategoria wiekowa 4+

Złote Lwy na 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.

‘The Altar Boys’ is the story of a group of teenage altar boys from a block-long parish who, armed with youthful rebellion and their own interpretation of the Bible, decide to bug… the confessional. Disguised like Zorro and with Robin Hood-like ambitions, they become judges in their neighbourhood world, helping those in need and meting out punishment for sins. However, their mission turns into a dangerous game when the line between good and evil begins to blur.

The film combines superhero motifs with the reality of the Polish countryside – but instead of capes, the heroes wear cameos.

Mistrzowsko skonstruowany, zagadkowy i przełomowy film Kurosawy. Nieoczekiwany sukces „Rashomona” na festiwalu w Wenecji w 1951 roku ułatwił japońskiemu kinu drogę na szczyt, a dla samego reżysera otworzył bodaj najważniejszą dekadę w karierze. Opowiadana przez chroniących się przed deszczem bohaterów historia bandyty, samuraja i jego żony fascynuje niejednoznacznością. Co wydarzyło się między tą trójką? Kto mówi prawdę? Upleciony z na przemian ekspresyjnych i impresyjnych momentów film to krytyka feudalnej Japonii (akcja dzieje się w XII wieku w Kioto) i zarazem komentarz do kraju pogrążonego w powojennym kryzysie. W „Rashomonie” filozoficzna spekulacja splata się z porywającą wizją przeszłości. Arcydzieło Kurosawy z Toshiro Mifune w roli głównej to wyprawa w głąb lasu w poszukiwaniu prawdy, która być może na zawsze pozostanie nieuchwytna.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Złote Lwy na 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.

‘The Altar Boys’ is the story of a group of teenage altar boys from a block-long parish who, armed with youthful rebellion and their own interpretation of the Bible, decide to bug… the confessional. Disguised like Zorro and with Robin Hood-like ambitions, they become judges in their neighbourhood world, helping those in need and meting out punishment for sins. However, their mission turns into a dangerous game when the line between good and evil begins to blur.

The film combines superhero motifs with the reality of the Polish countryside – but instead of capes, the heroes wear cameos.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Zmęczony życiem rewolucjonista Bob (DiCaprio) egzystuje w stanie wywołanej marihuaną paranoi w izolacji od społeczeństwa w towarzystwie zadziornej, pewnej siebie córki Willą (Infiniti).
Kiedy jego okrutny wróg (Penn) powraca po 16 latach, a córka znika, były radykał stara się ją za wszelką cenę odnaleźć. Oboje muszą stawić czoło konsekwencjom jego dawnych uczynków.

Zmęczony życiem rewolucjonista Bob (DiCaprio) egzystuje w stanie wywołanej marihuaną paranoi w izolacji od społeczeństwa w towarzystwie zadziornej, pewnej siebie córki Willą (Infiniti).
Kiedy jego okrutny wróg (Penn) powraca po 16 latach, a córka znika, były radykał stara się ją za wszelką cenę odnaleźć. Oboje muszą stawić czoło konsekwencjom jego dawnych uczynków.

„Łowca jeleni” Michaela Cimino to jeden z najważniejszych i wywołujących najbardziej żarliwe dyskusje tytułów w dziejach kina. Laureat pięciu Oscarów, w tym za najlepszy film, najlepszą reżyserię oraz najlepszą drugoplanową rolę męską. To pełna rozmachu, a zarazem zaskakująco intymna opowieść o przyjaźni, lojalności i cenie, jaką płaci się za dojrzewanie w cieniu historii.

W niewielkim górniczym miasteczku w Pensylwanii trzej nierozłączni przyjaciele – Michael (Robert De Niro), Nick (Christopher Walken) i Steven (John Savage) – pracują w hucie. Wieczorami spotykają się w barze i jeżdżą razem na polowania, ciesząc się prostym życiem. Ich codzienność, z pozoru zwyczajna, nabiera tragicznej głębi, gdy zostają powołani do wojska i wysłani – tuż po hucznym ślubie Stevena – na wojnę w Wietnamie.

Cimino z niezwykłą precyzją buduje świat, w którym wielu widzów może się przejrzeć, a potem krok po kroku go burzy – raz w huku wystrzałów i wybuchów, a innym razem w ciszy, w której walka z powracającymi traumami wydaje się skazana na porażkę. W „Łowcy jeleni” zderzenie ludzkiej lojalności z bezsensem wojny ma wymiar nie tylko dramatyczny, lecz także uniwersalny. To historia o przyjaźni wystawionej na najtrudniejszą próbę, o granicach odwagi, o miłości, która nie wszystko jest w stanie ocalić, i o tym, że czasem jeden moment zmienia wszystko.

Tego filmu nie da się zapomnieć.

Złote Lwy na 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.

‘The Altar Boys’ is the story of a group of teenage altar boys from a block-long parish who, armed with youthful rebellion and their own interpretation of the Bible, decide to bug… the confessional. Disguised like Zorro and with Robin Hood-like ambitions, they become judges in their neighbourhood world, helping those in need and meting out punishment for sins. However, their mission turns into a dangerous game when the line between good and evil begins to blur.

The film combines superhero motifs with the reality of the Polish countryside – but instead of capes, the heroes wear cameos.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Porywająca wizualnie historia o surowym pięknie Himalajów opowiedziana z rzadkiej perspektywy Szerpów, bez których żadna wyprawa by się nie mogła odbyć. 19-krotny zdobywca Everestu Mingma Tsiri Sherpa łamie dane rodzinie słowo i wyrusza na ostatnią, niebezpieczną misję na „Boginię Matkę Ziemię”, jak po nepalsku nazywany jest Mount Everest. Chce oczyścić świętą górę z ciał himalaistów, dla których zdobycie szczytu zakończyło się tragicznie. To poruszająca opowieść o szacunku do natury, głębokiej buddyjskiej duchowości i cenie ludzkiej ambicji. Wyprawa Szerpów ukazuje nam również dokładną drogę na najwyższy szczyt świata. „Ciemna strona Mount Everest” była jednym z najpopularniejszych tytułów 22. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity. 

Złote Lwy na 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.

‘The Altar Boys’ is the story of a group of teenage altar boys from a block-long parish who, armed with youthful rebellion and their own interpretation of the Bible, decide to bug… the confessional. Disguised like Zorro and with Robin Hood-like ambitions, they become judges in their neighbourhood world, helping those in need and meting out punishment for sins. However, their mission turns into a dangerous game when the line between good and evil begins to blur.

The film combines superhero motifs with the reality of the Polish countryside – but instead of capes, the heroes wear cameos.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

Chatila (nagradzany za tę rolę Mahmoud Bakri) i Reda (Aram Sabbah) to palestyńscy kuzyni, którzy uciekają z obozu dla uchodźców w Libanie w poszukiwaniu lepszego życia. Stawka jest wysoka, bo pierwszy z bohaterów zostawia tam rodzinę, chcąc ściągnąć ją do Europy, kiedy osiągnie względną stabilizację w nowym miejscu.

Droga do ziemi obiecanej, jaką dla Chatili i Redy mają być Niemcy, prowadzi przez Ateny. W greckiej stolicy mężczyźni zmagają się z trudami codziennego życia na marginesie społeczeństwa. Robią wszystko, by zebrać odpowiednią sumę pieniędzy, która pozwoli im kontynuować podróż. Zdesperowani nie cofną się nawet przed drobnymi przestępstwami i moralnie wątpliwymi zachowaniami. Gdy Reda, zmagający się z uzależnieniem od narkotyków, trwoni ich oszczędności, Chatila wpada w ryzykowną intrygę przemytniczą, która prowadzi kuzynów w mroczne rejony przestępczego świata…

W przedświątecznym zamieszaniu i gorączce przygotowań, mysia rodzina już cieszy się na kolejne Boże Narodzenie w swoim domu za miastem. Jednak wszystko się zmienia, kiedy pojawiają się obcy z dekoracjami świątecznymi o wiele większymi niż te przygotowane przez myszy... ludzie. Oni też chcą spędzić święta w uroczym domu na wsi, ale myszy nie poddadzą się tak łatwo. Myszy rozpoczynają epicką wojnę psychologiczną na migoczące światełka i chroboczące odgłosy zza ścian.

Kategoria wiekowa 6+

„FATHER MOTHER SISTER BROTHER" to zwycięzca ostatniego festiwalu w Wenecji i najlepszy od lat film Jima Jarmuscha, twórcy „Patersona" i „Broken Flowers". Pełen błyskotliwych obserwacji precyzyjnie skomponowany tryptyk filmowy o relacjach rodzinnych i o tym, co sprawia, że się od siebie oddalamy. Każdy z trzech rozdziałów rozgrywa się współcześnie, w innym kraju: FATHER – w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych, MOTHER – w Dublinie, a SISTER BROTHER – w Paryżu. Film Jarmuscha stanowi zbiór subtelnych, pełnych humoru, ale i nut melancholii portretów ludzkich charakterów. W rolach głównych m.in. Cate Blanchett, Adam Driver, Tom Waits, Vicky Krieps i Charlotte Rampling.

Sam reżyser tak mówi o swoim najnowszym filmie: „FATHER MOTHER SISTER BROTHER" to w pewnym sensie zaprzeczenie kina akcji. Jego wyciszony styl został świadomie ukształtowany po to, by pozwolić widzowi dostrzec drobne szczegóły – niczym starannie ułożone trzy kompozycje kwiatowe. Współpraca z wybitnymi operatorami Frederickiem Elmesem i Yorickiem Le Saux, znakomitym montażystą Affonso Gonçalvesem oraz innymi stałymi współpracownikami pozwoliła nam wynieść to, co początkowo istniało jedynie jako słowa na kartce papieru do rangi czystego kina.

„Ścieżki życia” to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca i pełna nadziei opowieść o dojrzałej miłości, która okazuje się silniejsza niż życiowe kryzysy. Film, który zdobył serca widzów w całej Europie, zachwyca szczerością oraz prostotą, z jaką mówi o sprawach najważniejszych. To historia, która podnosi na duchu i przypomina, że nawet po największej burzy można odnaleźć spokój – jeśli idzie się razem.

Raynor (Gillian Anderson) i Moth (Jason Isaacs), małżeństwo z wieloletnim stażem, w jednej chwili tracą niemal wszystko – dom, bezpieczeństwo, dotychczasowe życie. Zamiast się poddać, robią coś, co dla wielu byłoby szaleństwem: wyruszają w pieszą wędrówkę – ponad tysiąc kilometrów wzdłuż dzikiego, angielskiego wybrzeża. Z pustym kontem bankowym, namiotem i garścią najpotrzebniejszych rzeczy idą przed siebie, krok za krokiem, szukając ukojenia w wietrze, ciszy i otaczającej ich przyrodzie. Wkrótce odkryją, że mimo przeszkód, które los rzucił im pod nogi, wciąż mają najważniejsze – siebie nawzajem. Ta niezwykła podróż stanie się dla nich drogą ku wolności, miłości i nowemu początkowi.

Gillian Anderson („Z archiwum X”, „Sex Education”, „The Crown”) i Jason Isaacs („Biały Lotos”, „Harry Potter”) z ogromną wrażliwością wcielają się w ludzi na życiowym zakręcie. Film wyreżyserowała Marianne Elliott – jedna z najwybitniejszych brytyjskich twórczyń teatralnych, a za scenariusz odpowiada Rebecca Lenkiewicz, współscenarzystka „Idy” Pawła Pawlikowskiego. Ale „Ścieżki życia” to nie tylko emocjonalna historia, która inspiruje i zostaje w pamięci na długo. To również prawdziwa uczta dla oka, pełna zapierających dech w piersi widoków dzikich klifów, plaż i zielonych wzgórz. Po seansie sami zapragniecie ruszyć w drogę, by choć na chwilę zostawić za sobą codzienność i poczuć na twarzy morską bryzę. 

Najnowszy film Emmanuela Courcola (twórcy kultowych „Komediantów debiutantów”) to wywołująca zarówno śmiech, jak i łzy opowieść o rodzinie, muzyce i wielkiej pasji. 

„Ścieżki życia” to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca i pełna nadziei opowieść o dojrzałej miłości, która okazuje się silniejsza niż życiowe kryzysy. Film, który zdobył serca widzów w całej Europie, zachwyca szczerością oraz prostotą, z jaką mówi o sprawach najważniejszych. To historia, która podnosi na duchu i przypomina, że nawet po największej burzy można odnaleźć spokój – jeśli idzie się razem.

Raynor (Gillian Anderson) i Moth (Jason Isaacs), małżeństwo z wieloletnim stażem, w jednej chwili tracą niemal wszystko – dom, bezpieczeństwo, dotychczasowe życie. Zamiast się poddać, robią coś, co dla wielu byłoby szaleństwem: wyruszają w pieszą wędrówkę – ponad tysiąc kilometrów wzdłuż dzikiego, angielskiego wybrzeża. Z pustym kontem bankowym, namiotem i garścią najpotrzebniejszych rzeczy idą przed siebie, krok za krokiem, szukając ukojenia w wietrze, ciszy i otaczającej ich przyrodzie. Wkrótce odkryją, że mimo przeszkód, które los rzucił im pod nogi, wciąż mają najważniejsze – siebie nawzajem. Ta niezwykła podróż stanie się dla nich drogą ku wolności, miłości i nowemu początkowi.

Gillian Anderson („Z archiwum X”, „Sex Education”, „The Crown”) i Jason Isaacs („Biały Lotos”, „Harry Potter”) z ogromną wrażliwością wcielają się w ludzi na życiowym zakręcie. Film wyreżyserowała Marianne Elliott – jedna z najwybitniejszych brytyjskich twórczyń teatralnych, a za scenariusz odpowiada Rebecca Lenkiewicz, współscenarzystka „Idy” Pawła Pawlikowskiego. Ale „Ścieżki życia” to nie tylko emocjonalna historia, która inspiruje i zostaje w pamięci na długo. To również prawdziwa uczta dla oka, pełna zapierających dech w piersi widoków dzikich klifów, plaż i zielonych wzgórz. Po seansie sami zapragniecie ruszyć w drogę, by choć na chwilę zostawić za sobą codzienność i poczuć na twarzy morską bryzę. 

Detektywi Judy Hops i Nick Bajer depczą po piętach pewnemu nieuchwytnemu gadowi, który zjawia się w mieście ssaków i wywraca je do góry nogami. Aby rozgryźć tę sprawę, policjanci muszą buszować incognito po nieznanych im dzielnicach, których mroczne realia wystawią na próbę ich partnerski układ. 

Sierpień 1572 roku: Małgorzata de Valois, siostra króla Karola IX, jest piękną młodą katoliczką. Aby wzmocnić pozycję Francji, jej matka Katarzyna Medycejska zmusza ją do poślubienia protestanta Henryka z Nawarry. W przededniu masakry św. Bartłomieja poświęcona dla dobra państwa Margot, dzięki innemu protestantowi poznaje smak miłości..

„Ścieżki życia” to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca i pełna nadziei opowieść o dojrzałej miłości, która okazuje się silniejsza niż życiowe kryzysy. Film, który zdobył serca widzów w całej Europie, zachwyca szczerością oraz prostotą, z jaką mówi o sprawach najważniejszych. To historia, która podnosi na duchu i przypomina, że nawet po największej burzy można odnaleźć spokój – jeśli idzie się razem.

Raynor (Gillian Anderson) i Moth (Jason Isaacs), małżeństwo z wieloletnim stażem, w jednej chwili tracą niemal wszystko – dom, bezpieczeństwo, dotychczasowe życie. Zamiast się poddać, robią coś, co dla wielu byłoby szaleństwem: wyruszają w pieszą wędrówkę – ponad tysiąc kilometrów wzdłuż dzikiego, angielskiego wybrzeża. Z pustym kontem bankowym, namiotem i garścią najpotrzebniejszych rzeczy idą przed siebie, krok za krokiem, szukając ukojenia w wietrze, ciszy i otaczającej ich przyrodzie. Wkrótce odkryją, że mimo przeszkód, które los rzucił im pod nogi, wciąż mają najważniejsze – siebie nawzajem. Ta niezwykła podróż stanie się dla nich drogą ku wolności, miłości i nowemu początkowi.

Gillian Anderson („Z archiwum X”, „Sex Education”, „The Crown”) i Jason Isaacs („Biały Lotos”, „Harry Potter”) z ogromną wrażliwością wcielają się w ludzi na życiowym zakręcie. Film wyreżyserowała Marianne Elliott – jedna z najwybitniejszych brytyjskich twórczyń teatralnych, a za scenariusz odpowiada Rebecca Lenkiewicz, współscenarzystka „Idy” Pawła Pawlikowskiego. Ale „Ścieżki życia” to nie tylko emocjonalna historia, która inspiruje i zostaje w pamięci na długo. To również prawdziwa uczta dla oka, pełna zapierających dech w piersi widoków dzikich klifów, plaż i zielonych wzgórz. Po seansie sami zapragniecie ruszyć w drogę, by choć na chwilę zostawić za sobą codzienność i poczuć na twarzy morską bryzę. 

„Dźwięki miłości” to opowieść o ludzkiej bliskości, zrozumieniu i sile uczuć. To film, który podobnie jak „Sztuka pięknego życia”, „W kręgu miłości” czy „Sound of Metal”, opowiada o miłości. która przekracza bariery, o potrzebie bycia z drugą osobą i o wyzwaniach, którym musimy sprostać. Porusza do głębi, oddziałuje na nas długo po zakończeniu seansu, ale też sprawia, że wychodząc z kina, zostajemy z nadzieją i ciepłem w sercach.

Film zachwycił i poruszył serca widzów na całym świecie. Najlepszy hiszpańskim film roku, laureat nagród publiczności na międzynarodowych festiwalach, zdobywca m.in. Nagrody Publiczności i Nagrody Międzynarodowego Stowarzyszenia Kin Artystycznych (CICAE) na festiwalu Berlinale. Nominowany do prestiżowej Nagrody Filmowej Europejskiej Publiczności LUX.

„FATHER MOTHER SISTER BROTHER" to zwycięzca ostatniego festiwalu w Wenecji i najlepszy od lat film Jima Jarmuscha, twórcy „Patersona" i „Broken Flowers". Pełen błyskotliwych obserwacji precyzyjnie skomponowany tryptyk filmowy o relacjach rodzinnych i o tym, co sprawia, że się od siebie oddalamy. Każdy z trzech rozdziałów rozgrywa się współcześnie, w innym kraju: FATHER – w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych, MOTHER – w Dublinie, a SISTER BROTHER – w Paryżu. Film Jarmuscha stanowi zbiór subtelnych, pełnych humoru, ale i nut melancholii portretów ludzkich charakterów. W rolach głównych m.in. Cate Blanchett, Adam Driver, Tom Waits, Vicky Krieps i Charlotte Rampling.

Sam reżyser tak mówi o swoim najnowszym filmie: „FATHER MOTHER SISTER BROTHER" to w pewnym sensie zaprzeczenie kina akcji. Jego wyciszony styl został świadomie ukształtowany po to, by pozwolić widzowi dostrzec drobne szczegóły – niczym starannie ułożone trzy kompozycje kwiatowe. Współpraca z wybitnymi operatorami Frederickiem Elmesem i Yorickiem Le Saux, znakomitym montażystą Affonso Gonçalvesem oraz innymi stałymi współpracownikami pozwoliła nam wynieść to, co początkowo istniało jedynie jako słowa na kartce papieru do rangi czystego kina.

„FATHER MOTHER SISTER BROTHER" to zwycięzca ostatniego festiwalu w Wenecji i najlepszy od lat film Jima Jarmuscha, twórcy „Patersona" i „Broken Flowers". Pełen błyskotliwych obserwacji precyzyjnie skomponowany tryptyk filmowy o relacjach rodzinnych i o tym, co sprawia, że się od siebie oddalamy. Każdy z trzech rozdziałów rozgrywa się współcześnie, w innym kraju: FATHER – w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych, MOTHER – w Dublinie, a SISTER BROTHER – w Paryżu. Film Jarmuscha stanowi zbiór subtelnych, pełnych humoru, ale i nut melancholii portretów ludzkich charakterów. W rolach głównych m.in. Cate Blanchett, Adam Driver, Tom Waits, Vicky Krieps i Charlotte Rampling.

Sam reżyser tak mówi o swoim najnowszym filmie: „FATHER MOTHER SISTER BROTHER" to w pewnym sensie zaprzeczenie kina akcji. Jego wyciszony styl został świadomie ukształtowany po to, by pozwolić widzowi dostrzec drobne szczegóły – niczym starannie ułożone trzy kompozycje kwiatowe. Współpraca z wybitnymi operatorami Frederickiem Elmesem i Yorickiem Le Saux, znakomitym montażystą Affonso Gonçalvesem oraz innymi stałymi współpracownikami pozwoliła nam wynieść to, co początkowo istniało jedynie jako słowa na kartce papieru do rangi czystego kina.

„Dźwięki miłości” to opowieść o ludzkiej bliskości, zrozumieniu i sile uczuć. To film, który podobnie jak „Sztuka pięknego życia”, „W kręgu miłości” czy „Sound of Metal”, opowiada o miłości. która przekracza bariery, o potrzebie bycia z drugą osobą i o wyzwaniach, którym musimy sprostać. Porusza do głębi, oddziałuje na nas długo po zakończeniu seansu, ale też sprawia, że wychodząc z kina, zostajemy z nadzieją i ciepłem w sercach.

Film zachwycił i poruszył serca widzów na całym świecie. Najlepszy hiszpańskim film roku, laureat nagród publiczności na międzynarodowych festiwalach, zdobywca m.in. Nagrody Publiczności i Nagrody Międzynarodowego Stowarzyszenia Kin Artystycznych (CICAE) na festiwalu Berlinale. Nominowany do prestiżowej Nagrody Filmowej Europejskiej Publiczności LUX.

Renate Reinsve, Stellan Skarsgård i Elle Fanning w jednym z najbardziej wyczekiwanych tytułów nadchodzącego roku!

Po czterech latach Joachim Trier powraca z nowym tytułem! Wartość sentymentalna to wielkie, mistrzowskie kino – poruszająca, słodko-gorzka opowieść o rodzinie, wspomnieniach i pojednaniu po latach.

Film opowiada historię sióstr, Nory (Renate Reinsve) i Agnes (Inga Ibsdotter Lilleaas), w których życiu po latach nieobecności niespodziewanie pojawia się ojciec, uznany reżyser Gustav (Stellan Skarsgård). Nie wraca jednak sam, lecz z hollywoodzką gwiazdą (Elle Fanning), która chce poznać historię ich rodziny.

„La Grazia" to mistrzowsko skonstruowana i głęboko poruszająca opowieść z nagrodzoną w Wenecji, wybitną rolą Toniego Servillo. Laureat Oscara Paolo Sorrentino, twórca „Wielkiego piękna" i „Młodości", powraca z przewrotną, pełną subtelnego humoru historią o dylematach i uczuciach, które nie dają spokoju. O tym, jak pod ciężarem odpowiedzialności odnaleźć lekkość i drogę do wewnętrznej harmonii.

Mężczyzna, który mimo upływu lat wciąż nie potrafi wybaczyć zmarłej żonie zdrady. Ojciec, który nie umie odnaleźć drogi do swojej córki. Powszechnie szanowany mąż stanu, na którego barkach spoczywa nie tylko los całego kraju, ale i życie dwojga skazanych na dożywocie. Wreszcie pełen sprzeczności człowiek, który nie potrafi wybaczyć sobie ani innym i wciąż zadaje pytanie: do kogo należą nasze dni?

Toni Servillo w filmie „La Grazia" wciela się w wielowymiarową i fascynującą postać uwielbianego przez miliony prezydenta, w którego rękach znajduje się prawo łaski. U schyłku swojej kadencji staje on przed dylematem, która zbrodnia zasługuje na wybaczenie: brutalny akt miłosierdzia czy morderstwo z miłości? W swoim niepodrabialnym stylu Sorrentino udowadnia, że nawet znając siebie, możemy w każdej chwili podjąć decyzję, która zaskoczy nas samych – i przyniesie wewnętrzną wolność.

„Dźwięki miłości” to opowieść o ludzkiej bliskości, zrozumieniu i sile uczuć. To film, który podobnie jak „Sztuka pięknego życia”, „W kręgu miłości” czy „Sound of Metal”, opowiada o miłości. która przekracza bariery, o potrzebie bycia z drugą osobą i o wyzwaniach, którym musimy sprostać. Porusza do głębi, oddziałuje na nas długo po zakończeniu seansu, ale też sprawia, że wychodząc z kina, zostajemy z nadzieją i ciepłem w sercach.

Film zachwycił i poruszył serca widzów na całym świecie. Najlepszy hiszpańskim film roku, laureat nagród publiczności na międzynarodowych festiwalach, zdobywca m.in. Nagrody Publiczności i Nagrody Międzynarodowego Stowarzyszenia Kin Artystycznych (CICAE) na festiwalu Berlinale. Nominowany do prestiżowej Nagrody Filmowej Europejskiej Publiczności LUX.