Repertuar Kina AGRAFKA ul. Krowoderska 8, Kraków

Raz, dwa, trzy – Lasse i Maja wracają do gry! Tym razem czeka na nich strrrasznie fajna zagadka, która poprowadzi ich do tajemnicy starej maskotki zawodów w Valleby. Seria niepokojących wypadków wstrząsa miastem, a tropy zaczynają się plątać. Czy Lasse i Maja zdołają rozwiązać sprawę – mimo że coraz trudniej im się porozumieć?

Po 13 długich latach do Valleby wracają zawody, w których nagrodą jest duża suma pieniędzy. Na kilka dni przed startem dochodzi do kontuzji jednego z zawodników. Wkrótce mają miejsce kolejne wypadki. Czy ktoś za nimi stoi? Czy ma to związek ze starą legendą maskotki tych zawodów? Lasse i Maja, dwójka najsłynniejszych młodych detektywów, rozpoczynają śledztwo! Jednak zagadka szybko okazuje się bardziej zawiła i mroczniejsza, niż im się wydawało. Do tego Maja i Lasse zaczynają wątpić w sens swojej współpracy. Czy zdołają zapobiec kolejnym niebezpiecznym wydarzeniom i czy uda im się uratować nie tylko zawody, ale i swoją przyjaźń? Czy Biuro Detektywistyczne przetrwa?

Film inspirowany bestsellerową serią książek Martina Widmarka i Heleny Willis, opublikowaną w Polsce przez Wydawnictwo Zakamarki, to wyjątkowo wciągająca historia detektywistyczna z dreszczykiem, która została wyróżniona na 11. MFF Młode Horyzonty.

Kategoria wiekowa: 7+

Lodowce, pingwiny i kusza. W kinach od września film dokumentalny Antona Ptuszkinа — „Antarktyda”.

Nowy film dokumentalny Antona Ptuszkina — „Antarktyda”, nakręcony na ukraińskiej stacji badawczej „Akademik Vernadsky”, to szczera, wciągająca i pouczająca opowieść o pracy ukraińskich polarników i polarniczek na najmniej zbadanym kontynencie naszej planety.

„To chyba najciekawszy materiał, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Kiedy połowa odcinka była już zmontowana, wynajęliśmy małe kino, obejrzeliśmy to, co powstało, sprawdziliśmy orientacyjny czas projekcji i zdecydowaliśmy, że Antarktydę jednak trzeba pokazywać na dużym ekranie” — mówi reżyser.

Anton miał możliwość filmować wszystkie etapy, które przeszła jubileuszowa 30. Ukraińska Ekspedycja Antarktyczna w swojej drodze na Antarktydę. To zarówno podróż na ukraińskim lodołamaczu „Noosfera”, jak i życie wewnątrz stacji — z możliwością zajrzenia nawet do lodówki polarników i zapytania, po co im potrzebna kusza.

„Antarktyda” nie ma ograniczeń wiekowych i stanowi doskonałą okazję dla dzieci, aby zobaczyć, jak działa współczesna ukraińska nauka — z humorem, pingwinami i prawdziwymi ludźmi na ekranie.

„Droga do Vermiglio” to poruszająca rodzinna saga, uhonorowana Wielką Nagrodą Jury na festiwalu w Wenecji oraz 6 statuetkami prestiżowej nagrody David di Donatello – włoskiego odpowiednika Oscara. Ten oszałamiający wizualnie dramat stał się jednym z największych wydarzeń włoskiego kina ostatnich lat. Reżyserka Maura Delpero – czerpiąc inspirację z historii własnej rodziny – tworzy intymną, ale uniwersalną opowieść o miłości, zdradzie, przemijaniu i nadziei. Osadzony w surowym, a zarazem przepięknym krajobrazie włoskich Alp film przenosi widzów do roku 1944, ukazując życie zamkniętej społeczności w cieniu wielkiej historii.

Ostatnie miesiące II wojny światowej. Spokojne życie mieszkającej w górskiej wiosce Vermiglio rodziny zakłóca pojawienie się młodego żołnierza, który dezerteruje z armii i szuka schronienia z dala od wojennego frontu. Mężczyzna nawiązuje romans z najstarszą córką miejscowego nauczyciela. Ich związek staje się katalizatorem przemian, zarówno w samej rodzinie, jak i w lokalnej społeczności, ujawniając długo skrywane emocje, tajemnice i konflikty.

„Droga do Vermiglio” jest jak pocztówka wysłana w przyszłość, gdzie pod śniegiem, kostiumem i pieczołowicie oddanymi detalami surowej egzystencji kryje się porywająca, żywa i przejmująca historia o tym, jak odległe zdarzenia i decyzje wpływają na nas tu i teraz. Dzięki zniuansowanym postaciom, wyjątkowym zdjęciom ukazującym zapierające dech w piersi alpejskie krajobrazy oraz subtelnej narracji Delpero tworzy kino, które zapada głęboko w pamięć – ciche, ale niezwykle mocne. Rytm zmieniającej się przyrody oddają towarzyszące bohaterom nokturny Fryderyka Chopina oraz „Cztery pory roku” Vivaldiego. Ta subtelnie zrealizowana opowieść jest emocjonalną podróżą przez ludzkie wybory i ich konsekwencje, które definiują nasze życie.

Raz, dwa, trzy – Lasse i Maja wracają do gry! Tym razem czeka na nich strrrasznie fajna zagadka, która poprowadzi ich do tajemnicy starej maskotki zawodów w Valleby. Seria niepokojących wypadków wstrząsa miastem, a tropy zaczynają się plątać. Czy Lasse i Maja zdołają rozwiązać sprawę – mimo że coraz trudniej im się porozumieć?

Po 13 długich latach do Valleby wracają zawody, w których nagrodą jest duża suma pieniędzy. Na kilka dni przed startem dochodzi do kontuzji jednego z zawodników. Wkrótce mają miejsce kolejne wypadki. Czy ktoś za nimi stoi? Czy ma to związek ze starą legendą maskotki tych zawodów? Lasse i Maja, dwójka najsłynniejszych młodych detektywów, rozpoczynają śledztwo! Jednak zagadka szybko okazuje się bardziej zawiła i mroczniejsza, niż im się wydawało. Do tego Maja i Lasse zaczynają wątpić w sens swojej współpracy. Czy zdołają zapobiec kolejnym niebezpiecznym wydarzeniom i czy uda im się uratować nie tylko zawody, ale i swoją przyjaźń? Czy Biuro Detektywistyczne przetrwa?

Film inspirowany bestsellerową serią książek Martina Widmarka i Heleny Willis, opublikowaną w Polsce przez Wydawnictwo Zakamarki, to wyjątkowo wciągająca historia detektywistyczna z dreszczykiem, która została wyróżniona na 11. MFF Młode Horyzonty.

Kategoria wiekowa: 7+

Lodowce, pingwiny i kusza. W kinach od września film dokumentalny Antona Ptuszkinа — „Antarktyda”.

Nowy film dokumentalny Antona Ptuszkina — „Antarktyda”, nakręcony na ukraińskiej stacji badawczej „Akademik Vernadsky”, to szczera, wciągająca i pouczająca opowieść o pracy ukraińskich polarników i polarniczek na najmniej zbadanym kontynencie naszej planety.

„To chyba najciekawszy materiał, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Kiedy połowa odcinka była już zmontowana, wynajęliśmy małe kino, obejrzeliśmy to, co powstało, sprawdziliśmy orientacyjny czas projekcji i zdecydowaliśmy, że Antarktydę jednak trzeba pokazywać na dużym ekranie” — mówi reżyser.

Anton miał możliwość filmować wszystkie etapy, które przeszła jubileuszowa 30. Ukraińska Ekspedycja Antarktyczna w swojej drodze na Antarktydę. To zarówno podróż na ukraińskim lodołamaczu „Noosfera”, jak i życie wewnątrz stacji — z możliwością zajrzenia nawet do lodówki polarników i zapytania, po co im potrzebna kusza.

„Antarktyda” nie ma ograniczeń wiekowych i stanowi doskonałą okazję dla dzieci, aby zobaczyć, jak działa współczesna ukraińska nauka — z humorem, pingwinami i prawdziwymi ludźmi na ekranie.

„Droga do Vermiglio” to poruszająca rodzinna saga, uhonorowana Wielką Nagrodą Jury na festiwalu w Wenecji oraz 6 statuetkami prestiżowej nagrody David di Donatello – włoskiego odpowiednika Oscara. Ten oszałamiający wizualnie dramat stał się jednym z największych wydarzeń włoskiego kina ostatnich lat. Reżyserka Maura Delpero – czerpiąc inspirację z historii własnej rodziny – tworzy intymną, ale uniwersalną opowieść o miłości, zdradzie, przemijaniu i nadziei. Osadzony w surowym, a zarazem przepięknym krajobrazie włoskich Alp film przenosi widzów do roku 1944, ukazując życie zamkniętej społeczności w cieniu wielkiej historii.

Ostatnie miesiące II wojny światowej. Spokojne życie mieszkającej w górskiej wiosce Vermiglio rodziny zakłóca pojawienie się młodego żołnierza, który dezerteruje z armii i szuka schronienia z dala od wojennego frontu. Mężczyzna nawiązuje romans z najstarszą córką miejscowego nauczyciela. Ich związek staje się katalizatorem przemian, zarówno w samej rodzinie, jak i w lokalnej społeczności, ujawniając długo skrywane emocje, tajemnice i konflikty.

„Droga do Vermiglio” jest jak pocztówka wysłana w przyszłość, gdzie pod śniegiem, kostiumem i pieczołowicie oddanymi detalami surowej egzystencji kryje się porywająca, żywa i przejmująca historia o tym, jak odległe zdarzenia i decyzje wpływają na nas tu i teraz. Dzięki zniuansowanym postaciom, wyjątkowym zdjęciom ukazującym zapierające dech w piersi alpejskie krajobrazy oraz subtelnej narracji Delpero tworzy kino, które zapada głęboko w pamięć – ciche, ale niezwykle mocne. Rytm zmieniającej się przyrody oddają towarzyszące bohaterom nokturny Fryderyka Chopina oraz „Cztery pory roku” Vivaldiego. Ta subtelnie zrealizowana opowieść jest emocjonalną podróżą przez ludzkie wybory i ich konsekwencje, które definiują nasze życie.

Lodowce, pingwiny i kusza. W kinach od września film dokumentalny Antona Ptuszkinа — „Antarktyda”.

Nowy film dokumentalny Antona Ptuszkina — „Antarktyda”, nakręcony na ukraińskiej stacji badawczej „Akademik Vernadsky”, to szczera, wciągająca i pouczająca opowieść o pracy ukraińskich polarników i polarniczek na najmniej zbadanym kontynencie naszej planety.

„To chyba najciekawszy materiał, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Kiedy połowa odcinka była już zmontowana, wynajęliśmy małe kino, obejrzeliśmy to, co powstało, sprawdziliśmy orientacyjny czas projekcji i zdecydowaliśmy, że Antarktydę jednak trzeba pokazywać na dużym ekranie” — mówi reżyser.

Anton miał możliwość filmować wszystkie etapy, które przeszła jubileuszowa 30. Ukraińska Ekspedycja Antarktyczna w swojej drodze na Antarktydę. To zarówno podróż na ukraińskim lodołamaczu „Noosfera”, jak i życie wewnątrz stacji — z możliwością zajrzenia nawet do lodówki polarników i zapytania, po co im potrzebna kusza.

„Antarktyda” nie ma ograniczeń wiekowych i stanowi doskonałą okazję dla dzieci, aby zobaczyć, jak działa współczesna ukraińska nauka — z humorem, pingwinami i prawdziwymi ludźmi na ekranie.

Paryż, 1835 rok. Fryderyk Chopin ma 25 lat i jest ulubieńcem paryskich salonów, arystokracji i króla Francji. Żadne znaczące wydarzenie nie może odbyć się bez jego udziału. Widzimy go podczas nocnych eskapad i afterparty po koncertach. Zazwyczaj pełnego energii, przykrywającego chorobę żartem. Jego życie ucieka, jednak Fryderyk nie zwalnia. Tworzy swoje największe dzieła, czasem na specjalne zamówienie, a jednocześnie z powodów finansowych, udziela lekcji gry na fortepianie. Jest podziwiany przez przyjaciół i uwielbiany przez kobiety. Z czasem jednak dojrzewa do odkrycia, że najważniejsza w jego życiu jest muzyka.

„Franz Kafka” – długo oczekiwana, międzynarodowa produkcja w reżyserii wielokrotnie nagradzanej Agnieszki Holland („Zielona granica”, „W ciemności”) – to nie tylko portret literackiej ikony XX wieku, która nieprzerwanie inspiruje artystów i fascynuje kolejne pokolenia. To opowieść o wrażliwym człowieku, którego lęki i dylematy mocno rezonują z dzisiejszym młodym pokoleniem. Reżyserka podąża śladami swojego bohatera, budując z najważniejszych momentów jego życia niezwykłą mozaikę. Franz Kafka – młody człowiek uwięziony w koszmarze biurokratycznej codzienności, przypominającej dzisiejszą rzeczywistość pracowników wielkich korporacji. Wegetarianin z wyboru – zanim stało się to powszechne. Syn despotycznego ojca uwikłany w kruche relacje z kobietami. Pogrążony w egzystencjalnym kryzysie na długo przed tym, kiedy samotność stała się efektem ubocznym mediów społecznościowych. Niezrozumiany, pełen lęków, uciekał w świat ironii, absurdu i wyobraźni, tworząc dzieła, które uczyniły go jednym z najwybitniejszych pisarzy XX wieku.

Raz, dwa, trzy – Lasse i Maja wracają do gry! Tym razem czeka na nich strrrasznie fajna zagadka, która poprowadzi ich do tajemnicy starej maskotki zawodów w Valleby. Seria niepokojących wypadków wstrząsa miastem, a tropy zaczynają się plątać. Czy Lasse i Maja zdołają rozwiązać sprawę – mimo że coraz trudniej im się porozumieć?

Po 13 długich latach do Valleby wracają zawody, w których nagrodą jest duża suma pieniędzy. Na kilka dni przed startem dochodzi do kontuzji jednego z zawodników. Wkrótce mają miejsce kolejne wypadki. Czy ktoś za nimi stoi? Czy ma to związek ze starą legendą maskotki tych zawodów? Lasse i Maja, dwójka najsłynniejszych młodych detektywów, rozpoczynają śledztwo! Jednak zagadka szybko okazuje się bardziej zawiła i mroczniejsza, niż im się wydawało. Do tego Maja i Lasse zaczynają wątpić w sens swojej współpracy. Czy zdołają zapobiec kolejnym niebezpiecznym wydarzeniom i czy uda im się uratować nie tylko zawody, ale i swoją przyjaźń? Czy Biuro Detektywistyczne przetrwa?

Film inspirowany bestsellerową serią książek Martina Widmarka i Heleny Willis, opublikowaną w Polsce przez Wydawnictwo Zakamarki, to wyjątkowo wciągająca historia detektywistyczna z dreszczykiem, która została wyróżniona na 11. MFF Młode Horyzonty.

Kategoria wiekowa: 7+

Sirât to najbardziej elektryzujący film tegorocznego festiwalu w Cannes, na którym zasłużenie zdobył Nagrodę Jury. Opowieść o ojcu desperacko szukającym córki na pustynnych, nielegalnych rave’ach w Maroku, to odjazdowe połączenie survivalowego thrillera spod znaku Ceny strachu z apokaliptyczną wizją Mad Maxa.
Fenomenalnie nakręcony Sirât trzyma w napięciu, zachwyca znakomitą ścieżką dźwiękową Kangdinga Raya i nie daje o sobie zapomnieć. To kino totalne!

Lodowce, pingwiny i kusza. W kinach od września film dokumentalny Antona Ptuszkinа — „Antarktyda”.

Nowy film dokumentalny Antona Ptuszkina — „Antarktyda”, nakręcony na ukraińskiej stacji badawczej „Akademik Vernadsky”, to szczera, wciągająca i pouczająca opowieść o pracy ukraińskich polarników i polarniczek na najmniej zbadanym kontynencie naszej planety.

„To chyba najciekawszy materiał, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Kiedy połowa odcinka była już zmontowana, wynajęliśmy małe kino, obejrzeliśmy to, co powstało, sprawdziliśmy orientacyjny czas projekcji i zdecydowaliśmy, że Antarktydę jednak trzeba pokazywać na dużym ekranie” — mówi reżyser.

Anton miał możliwość filmować wszystkie etapy, które przeszła jubileuszowa 30. Ukraińska Ekspedycja Antarktyczna w swojej drodze na Antarktydę. To zarówno podróż na ukraińskim lodołamaczu „Noosfera”, jak i życie wewnątrz stacji — z możliwością zajrzenia nawet do lodówki polarników i zapytania, po co im potrzebna kusza.

„Antarktyda” nie ma ograniczeń wiekowych i stanowi doskonałą okazję dla dzieci, aby zobaczyć, jak działa współczesna ukraińska nauka — z humorem, pingwinami i prawdziwymi ludźmi na ekranie.

Paryż, 1835 rok. Fryderyk Chopin ma 25 lat i jest ulubieńcem paryskich salonów, arystokracji i króla Francji. Żadne znaczące wydarzenie nie może odbyć się bez jego udziału. Widzimy go podczas nocnych eskapad i afterparty po koncertach. Zazwyczaj pełnego energii, przykrywającego chorobę żartem. Jego życie ucieka, jednak Fryderyk nie zwalnia. Tworzy swoje największe dzieła, czasem na specjalne zamówienie, a jednocześnie z powodów finansowych, udziela lekcji gry na fortepianie. Jest podziwiany przez przyjaciół i uwielbiany przez kobiety. Z czasem jednak dojrzewa do odkrycia, że najważniejsza w jego życiu jest muzyka.

„Ścieżki życia” to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca i pełna nadziei opowieść o dojrzałej miłości, która okazuje się silniejsza niż życiowe kryzysy. Film, który zdobył serca widzów w całej Europie, zachwyca szczerością oraz prostotą, z jaką mówi o sprawach najważniejszych. To historia, która podnosi na duchu i przypomina, że nawet po największej burzy można odnaleźć spokój – jeśli idzie się razem.

Raynor (Gillian Anderson) i Moth (Jason Isaacs), małżeństwo z wieloletnim stażem, w jednej chwili tracą niemal wszystko – dom, bezpieczeństwo, dotychczasowe życie. Zamiast się poddać, robią coś, co dla wielu byłoby szaleństwem: wyruszają w pieszą wędrówkę – ponad tysiąc kilometrów wzdłuż dzikiego, angielskiego wybrzeża. Z pustym kontem bankowym, namiotem i garścią najpotrzebniejszych rzeczy idą przed siebie, krok za krokiem, szukając ukojenia w wietrze, ciszy i otaczającej ich przyrodzie. Wkrótce odkryją, że mimo przeszkód, które los rzucił im pod nogi, wciąż mają najważniejsze – siebie nawzajem. Ta niezwykła podróż stanie się dla nich drogą ku wolności, miłości i nowemu początkowi.

Gillian Anderson („Z archiwum X”, „Sex Education”, „The Crown”) i Jason Isaacs („Biały Lotos”, „Harry Potter”) z ogromną wrażliwością wcielają się w ludzi na życiowym zakręcie. Film wyreżyserowała Marianne Elliott – jedna z najwybitniejszych brytyjskich twórczyń teatralnych, a za scenariusz odpowiada Rebecca Lenkiewicz, współscenarzystka „Idy” Pawła Pawlikowskiego. Ale „Ścieżki życia” to nie tylko emocjonalna historia, która inspiruje i zostaje w pamięci na długo. To również prawdziwa uczta dla oka, pełna zapierających dech w piersi widoków dzikich klifów, plaż i zielonych wzgórz. Po seansie sami zapragniecie ruszyć w drogę, by choć na chwilę zostawić za sobą codzienność i poczuć na twarzy morską bryzę. 

Raz, dwa, trzy – Lasse i Maja wracają do gry! Tym razem czeka na nich strrrasznie fajna zagadka, która poprowadzi ich do tajemnicy starej maskotki zawodów w Valleby. Seria niepokojących wypadków wstrząsa miastem, a tropy zaczynają się plątać. Czy Lasse i Maja zdołają rozwiązać sprawę – mimo że coraz trudniej im się porozumieć?

Po 13 długich latach do Valleby wracają zawody, w których nagrodą jest duża suma pieniędzy. Na kilka dni przed startem dochodzi do kontuzji jednego z zawodników. Wkrótce mają miejsce kolejne wypadki. Czy ktoś za nimi stoi? Czy ma to związek ze starą legendą maskotki tych zawodów? Lasse i Maja, dwójka najsłynniejszych młodych detektywów, rozpoczynają śledztwo! Jednak zagadka szybko okazuje się bardziej zawiła i mroczniejsza, niż im się wydawało. Do tego Maja i Lasse zaczynają wątpić w sens swojej współpracy. Czy zdołają zapobiec kolejnym niebezpiecznym wydarzeniom i czy uda im się uratować nie tylko zawody, ale i swoją przyjaźń? Czy Biuro Detektywistyczne przetrwa?

Film inspirowany bestsellerową serią książek Martina Widmarka i Heleny Willis, opublikowaną w Polsce przez Wydawnictwo Zakamarki, to wyjątkowo wciągająca historia detektywistyczna z dreszczykiem, która została wyróżniona na 11. MFF Młode Horyzonty.

Kategoria wiekowa: 7+

Sirât to najbardziej elektryzujący film tegorocznego festiwalu w Cannes, na którym zasłużenie zdobył Nagrodę Jury. Opowieść o ojcu desperacko szukającym córki na pustynnych, nielegalnych rave’ach w Maroku, to odjazdowe połączenie survivalowego thrillera spod znaku Ceny strachu z apokaliptyczną wizją Mad Maxa.
Fenomenalnie nakręcony Sirât trzyma w napięciu, zachwyca znakomitą ścieżką dźwiękową Kangdinga Raya i nie daje o sobie zapomnieć. To kino totalne!

Lodowce, pingwiny i kusza. W kinach od września film dokumentalny Antona Ptuszkinа — „Antarktyda”.

Nowy film dokumentalny Antona Ptuszkina — „Antarktyda”, nakręcony na ukraińskiej stacji badawczej „Akademik Vernadsky”, to szczera, wciągająca i pouczająca opowieść o pracy ukraińskich polarników i polarniczek na najmniej zbadanym kontynencie naszej planety.

„To chyba najciekawszy materiał, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Kiedy połowa odcinka była już zmontowana, wynajęliśmy małe kino, obejrzeliśmy to, co powstało, sprawdziliśmy orientacyjny czas projekcji i zdecydowaliśmy, że Antarktydę jednak trzeba pokazywać na dużym ekranie” — mówi reżyser.

Anton miał możliwość filmować wszystkie etapy, które przeszła jubileuszowa 30. Ukraińska Ekspedycja Antarktyczna w swojej drodze na Antarktydę. To zarówno podróż na ukraińskim lodołamaczu „Noosfera”, jak i życie wewnątrz stacji — z możliwością zajrzenia nawet do lodówki polarników i zapytania, po co im potrzebna kusza.

„Antarktyda” nie ma ograniczeń wiekowych i stanowi doskonałą okazję dla dzieci, aby zobaczyć, jak działa współczesna ukraińska nauka — z humorem, pingwinami i prawdziwymi ludźmi na ekranie.

Paryż, 1835 rok. Fryderyk Chopin ma 25 lat i jest ulubieńcem paryskich salonów, arystokracji i króla Francji. Żadne znaczące wydarzenie nie może odbyć się bez jego udziału. Widzimy go podczas nocnych eskapad i afterparty po koncertach. Zazwyczaj pełnego energii, przykrywającego chorobę żartem. Jego życie ucieka, jednak Fryderyk nie zwalnia. Tworzy swoje największe dzieła, czasem na specjalne zamówienie, a jednocześnie z powodów finansowych, udziela lekcji gry na fortepianie. Jest podziwiany przez przyjaciół i uwielbiany przez kobiety. Z czasem jednak dojrzewa do odkrycia, że najważniejsza w jego życiu jest muzyka.

„Caravaggio: Na tropie arcydzieła” to trzymający w napięciu dokumentalny thriller o sztuce, obsesji i pościgu za arcydziełem. W centrum jego akcji znajduje się historia o cudownie odnalezionym dziele Caravaggia „Ecce Homo”.

W kwietniu 2021 roku dom aukcyjny Ansorena w Madrycie wystawił obraz zatytułowany „Ecce Homo” z ceną wywoławczą 1500 euro. Autor dzieła pozostawał nieznany – do czasu. W ciągu kilkunastu godzin eksperci z Hiszpanii i Włoch rozpoznali w nim zaginione dzieło Caravaggia, mistrza baroku. Obraz został natychmiast wycofany z aukcji, a eksperci, marszandzi i kolekcjonerzy ruszyli do gry, oferując zawrotne sumy. Jednak wkrótce pojawiły się również głosy kwestionujące autentyczność obrazu i uczciwość rzeczoznawców. Jak poznać prawdę, gdy w grę wchodzą duże pieniądze?

Zrealizowany z napięciem godnym kina sensacyjnego dokument Alvaro Longorii (producent filmu „Wszyscy wiedzą”) odsłania kulisy rynku sztuki, potęgi przypadku i fascynujących losów arcydzieł, które znikają i powracają jak duchy przeszłości. Jednocześnie zapoznaje widza z niezwykłym warsztatem i twórczością Caravaggia. Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571-1610), wielki reformator malarstwa europejskiego, jest jedną z najbardziej tajemniczych i fascynujących postaci historii sztuki. Był bezkompromisowy zarówno w podejściu do sztuki, jak i życia. Zerwanie z idealizowaniem formy na rzecz naturalizmu i dramatyzmu, posługiwanie się mocnym światłocieniem, kontrastami barwnymi czy zbliżeniami oburzało zwolenników klasycznego stylu, jednocześnie inspirując młodych artystów z całej Europy. Ogromne zainteresowanie, jakim cieszy się do dziś, wynika nie tylko z jego przełomowej techniki, ale także burzliwego i obfitującego w skandale życia. Skazano go na śmierć za zabójstwo, aresztowano i osadzono w więzieniu za udział w pobiciu, sam też przeżył zamach na swoje życie z rąk nieustalonego sprawcy.

„Caravaggio: Na tropie arcydzieła” to gratka nie tylko dla fanów malarstwa barokowego, osób zainteresowanych kulisami działania rynku sztuki, ale także dla tych, którzy lubią soczyste kryminały o obrazach lub ich podróbkach, jak „Plan prawie doskonały”, „Koneser”, czy „Vinci”. Ten dokument ogląda się jak dobry thriller!

Lodowce, pingwiny i kusza. W kinach od września film dokumentalny Antona Ptuszkinа — „Antarktyda”.

Nowy film dokumentalny Antona Ptuszkina — „Antarktyda”, nakręcony na ukraińskiej stacji badawczej „Akademik Vernadsky”, to szczera, wciągająca i pouczająca opowieść o pracy ukraińskich polarników i polarniczek na najmniej zbadanym kontynencie naszej planety.

„To chyba najciekawszy materiał, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Kiedy połowa odcinka była już zmontowana, wynajęliśmy małe kino, obejrzeliśmy to, co powstało, sprawdziliśmy orientacyjny czas projekcji i zdecydowaliśmy, że Antarktydę jednak trzeba pokazywać na dużym ekranie” — mówi reżyser.

Anton miał możliwość filmować wszystkie etapy, które przeszła jubileuszowa 30. Ukraińska Ekspedycja Antarktyczna w swojej drodze na Antarktydę. To zarówno podróż na ukraińskim lodołamaczu „Noosfera”, jak i życie wewnątrz stacji — z możliwością zajrzenia nawet do lodówki polarników i zapytania, po co im potrzebna kusza.

„Antarktyda” nie ma ograniczeń wiekowych i stanowi doskonałą okazję dla dzieci, aby zobaczyć, jak działa współczesna ukraińska nauka — z humorem, pingwinami i prawdziwymi ludźmi na ekranie.

Paryż, 1835 rok. Fryderyk Chopin ma 25 lat i jest ulubieńcem paryskich salonów, arystokracji i króla Francji. Żadne znaczące wydarzenie nie może odbyć się bez jego udziału. Widzimy go podczas nocnych eskapad i afterparty po koncertach. Zazwyczaj pełnego energii, przykrywającego chorobę żartem. Jego życie ucieka, jednak Fryderyk nie zwalnia. Tworzy swoje największe dzieła, czasem na specjalne zamówienie, a jednocześnie z powodów finansowych, udziela lekcji gry na fortepianie. Jest podziwiany przez przyjaciół i uwielbiany przez kobiety. Z czasem jednak dojrzewa do odkrycia, że najważniejsza w jego życiu jest muzyka.

„Caravaggio: Na tropie arcydzieła” to trzymający w napięciu dokumentalny thriller o sztuce, obsesji i pościgu za arcydziełem. W centrum jego akcji znajduje się historia o cudownie odnalezionym dziele Caravaggia „Ecce Homo”.

W kwietniu 2021 roku dom aukcyjny Ansorena w Madrycie wystawił obraz zatytułowany „Ecce Homo” z ceną wywoławczą 1500 euro. Autor dzieła pozostawał nieznany – do czasu. W ciągu kilkunastu godzin eksperci z Hiszpanii i Włoch rozpoznali w nim zaginione dzieło Caravaggia, mistrza baroku. Obraz został natychmiast wycofany z aukcji, a eksperci, marszandzi i kolekcjonerzy ruszyli do gry, oferując zawrotne sumy. Jednak wkrótce pojawiły się również głosy kwestionujące autentyczność obrazu i uczciwość rzeczoznawców. Jak poznać prawdę, gdy w grę wchodzą duże pieniądze?

Zrealizowany z napięciem godnym kina sensacyjnego dokument Alvaro Longorii (producent filmu „Wszyscy wiedzą”) odsłania kulisy rynku sztuki, potęgi przypadku i fascynujących losów arcydzieł, które znikają i powracają jak duchy przeszłości. Jednocześnie zapoznaje widza z niezwykłym warsztatem i twórczością Caravaggia. Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571-1610), wielki reformator malarstwa europejskiego, jest jedną z najbardziej tajemniczych i fascynujących postaci historii sztuki. Był bezkompromisowy zarówno w podejściu do sztuki, jak i życia. Zerwanie z idealizowaniem formy na rzecz naturalizmu i dramatyzmu, posługiwanie się mocnym światłocieniem, kontrastami barwnymi czy zbliżeniami oburzało zwolenników klasycznego stylu, jednocześnie inspirując młodych artystów z całej Europy. Ogromne zainteresowanie, jakim cieszy się do dziś, wynika nie tylko z jego przełomowej techniki, ale także burzliwego i obfitującego w skandale życia. Skazano go na śmierć za zabójstwo, aresztowano i osadzono w więzieniu za udział w pobiciu, sam też przeżył zamach na swoje życie z rąk nieustalonego sprawcy.

„Caravaggio: Na tropie arcydzieła” to gratka nie tylko dla fanów malarstwa barokowego, osób zainteresowanych kulisami działania rynku sztuki, ale także dla tych, którzy lubią soczyste kryminały o obrazach lub ich podróbkach, jak „Plan prawie doskonały”, „Koneser”, czy „Vinci”. Ten dokument ogląda się jak dobry thriller!

Paryż, 1835 rok. Fryderyk Chopin ma 25 lat i jest ulubieńcem paryskich salonów, arystokracji i króla Francji. Żadne znaczące wydarzenie nie może odbyć się bez jego udziału. Widzimy go podczas nocnych eskapad i afterparty po koncertach. Zazwyczaj pełnego energii, przykrywającego chorobę żartem. Jego życie ucieka, jednak Fryderyk nie zwalnia. Tworzy swoje największe dzieła, czasem na specjalne zamówienie, a jednocześnie z powodów finansowych, udziela lekcji gry na fortepianie. Jest podziwiany przez przyjaciół i uwielbiany przez kobiety. Z czasem jednak dojrzewa do odkrycia, że najważniejsza w jego życiu jest muzyka.

Wim Wenders powraca w „Lisbon Story” do różnych motywów kina i własnej twórczości. Obraz jest nasycony ironią i humorem, a wypełnia go muzyka z kręgu fado. Film jest opowieścią o mieście, o kulturze Portugalii, jest w nim również miejsce na uczucia wiążące ludzi, od solidarności zaczynając, a na miłości kończąc. Niezwykły film z przepiękną muzyką zespołu Madredeus.

80 LAT WIMA WENDERSA
NIEBO NAD BERLINEM nagrodzony został m.in. Złotą Palmą w Cannes (Najlepszy reżyser) i zdobył dwie Europejskie Nagrody Filmowe (Najlepszy reżyser, najlepszy aktor drugoplanowy).
„Niebo nad Berlinem” jest swoistym „powrotem do domu” Wendersa i pierwszym niemieckim filmem po ośmiu latach spędzonych w Ameryce. Jego głównymi bohaterami są aniołowie stróże, przyjazne niewidzialne istoty w prochowcach, które słuchają myśli śmiertelników i próbują ich pocieszyć. Jeden z nich, Damiel (Bruno Ganz), pragnie stać się człowiekiem po tym, jak zakochuje się w pięknej artystce trapezowej Marion (Solveig Dommartin). Peter Falk, który gra samego siebie, pomaga mu przekroczyć tę granicę, wprowadzając go w tajniki drobnych przyjemności życia...

Jedenastoletnia Hania po przeprowadzce do innego miasta musi odnaleźć się w zupełnie nowym środowisku. Nie ma tu przyjaciół, a w dodatku wiara w istnienie skrzatów naraża ją na drwiny ze strony rówieśników. Kiedy dziewczynki z klasy zabierają jej medalik – bezcenną rodzinną pamiątkę – Hania postanawia odzyskać go za wszelką cenę. By tego dokonać, musi udowodnić, że skrzaty istnieją naprawdę. W tej pełnej przygód misji pomoże jej Michał – szkolny outsider i młody wynalazca. To dzięki jego wsparciu Hania ponownie otworzy się na świat i zrozumie, że prawdziwa magia kryje się w przyjaźni.

„Skrzat. Nowy początek” to film z przesłaniem. Inteligentna rozrywka będąca świetnym punktem wyjścia do rozmów na ważne tematy, z którymi mierzyć muszą się nie tylko dzieci, ale również ich rodzice. Film porusza kwestie przemocy rówieśniczej, stawiania czoła życiowym zmianom czy odpowiedzialności za otaczającą nas przyrodę.

Walory edukacyjne produkcji docenił Rzecznik Praw Dziecka, który objął film honorowym patronatem.

Kategoria wiekowa: 7+

Niemiecki film dokumentalny z 1985 roku w reżyserii Wima Wendersa. Poświęcony jest postaci wybitnego japońskiego reżysera, Yasujirō Ozu, oraz poszukiwaniu jego śladów w Tokio 20 lat po jego śmierci. Zawiera m.in. rozmowy ze współpracownikami Ozu – aktorem Chishū Ryū i kamerzystą Yuharu Atsuta. Wenders darzy Ozu szczególnym szacunkiem, przed nakręceniem Tokyo-Ga stwierdził, że Ozu jest dla niego jedynym mistrzem.

Nowy film twórcy „Lisbon Story" i „Nieba nad Berlinem" to medytacja nad prostotą i pięknem życia. W „Perfect Days" Wim Wenders opowiada historię japońskiego everymana, dla którego każdy dzień wypełniony jest czynnościami składającymi się na poezję codzienności.

Mieszkający we współczesnym Tokio Hirayama (w tej roli fantastyczny Kōji Yakusho, nagrodzony za swoją rolę na festiwalu w Cannes) to człowiek małomówny i zamknięty w sobie, jednak przepełniony miłością do świata i innych. Podążając za bohaterem, odkrywamy kolejne rytuały, w które angażuje się on z całkowitym oddaniem. Z czasem nawet prozaiczna praca Hirayamy, porządkującego miejskie toalety (każda jest architektonicznym arcydziełem), okazuje się niezwykłym ceremoniałem.

Ścieżką dźwiękową jego życia stają się harmonijne dźwięki tokijskiej ulicy oraz utwory w wykonaniu The Velvet Underground, Lou Reeda, Patti Smith i Niny Simone. Film Wendersa to uzdrawiające kino zmieniające codzienność w magię. 

80 LAT WIMA WENDERSA
ALICJA W MIASTACH jest, formalnie rzecz biorąc, czwartym filmem Wendersa, ale reżyser często klasyfikuje go jako swój pierwszy, ponieważ odkrywa w nim film drogi jako gatunek.
Jest to również pierwszy film Wendersa nakręcony częściowo w USA i pierwszy, w którym występuje jego „alter ego” Phillip Winter (Rüdiger Vogler). „Alicja w miastach” jest często porównywana do „Brzdąca” Charliego Chaplina. Film otrzymał Nagrodę Niemieckich Krytyków w 1974 roku.
Dziennikarz Phillip Winter chce napisać artykuł o Ameryce, ale poza zrobieniem serii polaroidów nic innego mu się nie udaje. Rozczarowany rozpoczyna podróż powrotną do Niemiec. Niechętnie zgadza się wziąć małą Alice pod swoją opiekę, ponieważ jej matka, którą spotyka w Nowym Jorku dzień przed wyjazdem, odmawia zajęcia się dziewczynką. W Amsterdamie matka nie pojawia się zgodnie z umową, więc Winter i Alice wyruszają na poszukiwanie babci Alice w Zagłębiu Ruhry. Podczas wspólnych poszukiwań ich początkowa wzajemna niechęć stopniowo przeradza się w sympatię.

Jonathan Zimmermann (Bruno Ganz) wierzy, że wkrótce umrze na białaczkę. Pozbawiony skrupułów Amerykanin Tom Ripley (Dennis Hopper) dowiaduje się o tym i wykorzystuje chorobę Zimmermanna do własnych celów. Przedstawia Jonathana oszustowi Minotowi, który proponuje śmiertelnie choremu mężczyźnie, by został zawodowym seryjnym mordercą. W zamian ma otrzymać rozsądne wynagrodzenie, które zapewni jego żonie i dzieciom finansową przyszłość. Co ma do stracenia, skoro i tak umrze? Między dwoma skrajnie różnymi mężczyznami rodzi się przyjaźń, a Ripley ostatecznie interweniuje, gdy Zimmermann nie jest już zdolny do popełnienia kolejnego morderstwa.

Powrót nagrodzonego 5 Oscarami® arcydzieła Miloša Formana z okazji 50. rocznicy premiery

Są buntownicy. I jest McMurphy.

Rok 1963, Oregon. Do szpitala psychiatrycznego trafia Randle McMurphy (Jack Nicholson): cwaniak, nonkonformista i charyzmatyczny mąciwoda, który udaje chorobę psychiczną, by uniknąć więzienia. Wkrótce okazuje się, że instytucja pod nadzorem lodowatej siostry Ratched (Louise Fletcher) może być jeszcze bardziej opresyjna. Wraz z grupą przestraszonych pacjentów, McMurphy dokonuje w szpitalu cichej rewolucji.

Adaptacja słynnej powieści Kena Keseya to gorący krzyk sprzeciwu, porywające studium charakterów oraz genialna historia buntu, który jest nam potrzebny jak powietrze. Zdobywca 5 Oscarów – za najlepszy film, reżyserię, scenariusz i dla dwojga odtwórców głównych ról – „Lot nad kukułczym gniazdem” to jedno z arcydzieł amerykańskiego lat 70.: dekady, w której społeczny gniew rozpalał twórczą wyobraźnię najlepszych amerykańskich reżyserów. Dzięki oszałamiającemu sukcesowi „Lotu…” Miloš Forman, przybysz z Europy Wschodniej, trafił na hollywoodzki szczyt. Pozostał na nim do końca swojej kariery.

80 LAT WIMA WENDERSA 
Wim Wenders towarzyszył w podróży do Hawany swojemu wieloletniemu przyjacielowi Ry Cooderowi, który napisał już wcześniej muzykę do jego filmów „Paryż, Teksas” i „Koniec przemocy”. Reżyser zanurzył się w świecie kubańskiej muzyki: przez kilka miesięcy towarzyszył zespołowi Buena Vista Social Club, najpierw w ich domu w Hawanie, następnie kilka tygodni później, w kwietniu 1998 roku, w Amsterdamie na pierwszym publicznym występie grupy, a jeszcze później, w lipcu 1998 roku, na triumfalnym koncercie w Carnegie Hall w Nowym Jorku.
W ten sposób podążał za niemłodymi już bohaterami tradycyjnej kubańskiej muzyki na ich drodze od całkowitego zapomnienia do światowej sławy, co stało się w ciągu zaledwie kilku miesięcy. „Myślałem, że kręcę film dokumentalny – powiedział –a tymczasem byliśmy świadkami bajki, której nikt nie mógł sobie wymarzyć”.
Dokument muzyczny stał się kinową sensacją i odniósł światowy sukces. Oprócz nominacji do Oscara dla najlepszego filmu dokumentalnego „Buena Vista Social Club” otrzymał m.in. Europejską Nagrodę Filmową, Złotą Niemiecką Nagrodę Filmową, Złotą Kamerę, Brazylijską Wielką Nagrodę Filmową.

Howard Spence (Sam Shepard) swoje najlepsze dni ma już za sobą. Kiedyś grał główne role westernowych bohaterów, teraz musi zadowolić się drugoplanowymi chałturami. Zawsze prowadził samolubne życie, a odrazę do samego siebie topił w alkoholu, narkotykach i setkach przygodnych romansów z coraz młodszymi dziewczynami. Gdyby teraz umarł, nie byłoby nikogo, kto uroniłby po nim łzę. Matka (Eva Marie Saint), której nie widział od 30 lat, informuje go, że prawdopodobnie gdzieś żyje jego dziecko. Howard czepia się tej myśli niczym iskierki nadziei, że nie żył zupełnie na próżno. Wyrusza na poszukiwanie potomka. Odkrywa życie, które przegapił...

Powrót nagrodzonego 5 Oscarami® arcydzieła Miloša Formana z okazji 50. rocznicy premiery

Są buntownicy. I jest McMurphy.

Rok 1963, Oregon. Do szpitala psychiatrycznego trafia Randle McMurphy (Jack Nicholson): cwaniak, nonkonformista i charyzmatyczny mąciwoda, który udaje chorobę psychiczną, by uniknąć więzienia. Wkrótce okazuje się, że instytucja pod nadzorem lodowatej siostry Ratched (Louise Fletcher) może być jeszcze bardziej opresyjna. Wraz z grupą przestraszonych pacjentów, McMurphy dokonuje w szpitalu cichej rewolucji.

Adaptacja słynnej powieści Kena Keseya to gorący krzyk sprzeciwu, porywające studium charakterów oraz genialna historia buntu, który jest nam potrzebny jak powietrze. Zdobywca 5 Oscarów – za najlepszy film, reżyserię, scenariusz i dla dwojga odtwórców głównych ról – „Lot nad kukułczym gniazdem” to jedno z arcydzieł amerykańskiego lat 70.: dekady, w której społeczny gniew rozpalał twórczą wyobraźnię najlepszych amerykańskich reżyserów. Dzięki oszałamiającemu sukcesowi „Lotu…” Miloš Forman, przybysz z Europy Wschodniej, trafił na hollywoodzki szczyt. Pozostał na nim do końca swojej kariery.

Kategoria wiekowa: 10 +

Rocky Horror Picture Show to niesamowita mieszanka komedii, horroru i musicalu. Do tajemniczego zamku zamieszkiwanego przez groźnego doktora Frank-N-Furtera pewnej nocy trafiają Janet i Brad, którym zepsuł się samochód. Para ta stanie się świadkiem stworzenia przez doktora idealnego kochanka Rocky'ego Horrora.

Rocky Horror Picture Show to niesamowita mieszanka komedii, horroru i musicalu. Do tajemniczego zamku zamieszkiwanego przez groźnego doktora Frank-N-Furtera pewnej nocy trafiają Janet i Brad, którym zepsuł się samochód. Para ta stanie się świadkiem stworzenia przez doktora idealnego kochanka Rocky'ego Horrora.

Rocky Horror Picture Show to niesamowita mieszanka komedii, horroru i musicalu. Do tajemniczego zamku zamieszkiwanego przez groźnego doktora Frank-N-Furtera pewnej nocy trafiają Janet i Brad, którym zepsuł się samochód. Para ta stanie się świadkiem stworzenia przez doktora idealnego kochanka Rocky'ego Horrora.

Mistrzowsko skonstruowany, zagadkowy i przełomowy film Kurosawy. Nieoczekiwany sukces „Rashomona” na festiwalu w Wenecji w 1951 roku ułatwił japońskiemu kinu drogę na szczyt, a dla samego reżysera otworzył bodaj najważniejszą dekadę w karierze. Opowiadana przez chroniących się przed deszczem bohaterów historia bandyty, samuraja i jego żony fascynuje niejednoznacznością. Co wydarzyło się między tą trójką? Kto mówi prawdę? Upleciony z na przemian ekspresyjnych i impresyjnych momentów film to krytyka feudalnej Japonii (akcja dzieje się w XII wieku w Kioto) i zarazem komentarz do kraju pogrążonego w powojennym kryzysie. W „Rashomonie” filozoficzna spekulacja splata się z porywającą wizją przeszłości. Arcydzieło Kurosawy z Toshiro Mifune w roli głównej to wyprawa w głąb lasu w poszukiwaniu prawdy, która być może na zawsze pozostanie nieuchwytna.

Szekspir po japońsku? Legendarna adaptacja „Makbeta” w wykonaniu Kurosawy to mrożąca krew w żyłach wizja mieszająca europejskie źródła, azjatycki kontekst oraz autorski styl reżysera. Mroczna historia generała Washizu (Toshiro Mifune) oraz jego przenikliwej, podstępnej żony Asaji (Isuzu Yamada) to efekt przeniesienia na XVI-wieczną wyspę Hokkaido ponadczasowej tragedii o żądzy władzy oraz o cenie, jaką płaci się za zbrodnie popełnione w imię chorej ambicji. Kurosawa perfekcyjnie uzupełnia dramaturgię Szekspira (jak wspominał, „Makbet” był jego ulubioną sztuką Anglika) wyrafinowaną warstwą plastyczną inspirowaną teatrem nō oraz malowidłami tuszem (sumi-e) i ekspresyjnym wykorzystaniem świata przyrody, na czele z mgłą i deszczem. Donald Richie nazwał „Tron we krwi” dziełem „lodowatym” – jest to widowisko formalnie doskonałe, okrutne i przepiękne wizualnie.

W momencie premiery „Ranu” Kurosawa miał 75 lat: wiek godny mistrza. Historyczny spektakl, oparty luźno na „Królu Lirze” i legendach o Motonarim Mōrim, został zamierzony przez reżysera jako ukoronowanie własnej drogi twórczej. W historii pana feudalnego Hidetory i jego trzech wiarołomnych synów odbija się być może historia samego filmowca: starzejącego się giganta kina, któremu trudno odnaleźć się w nowej rzeczywistości. I tym razem produkcja została częściowo sfinansowana przez zagranicznego producenta, dzięki czemu film mógł mieć wymarzony przez Kurosawę rozmach i skalę (praca nad scenariuszem trwała dekadę). W „Ran” każdy detal kolorystyczny, każdy element scenografii i kompozycji kadru, zostały zaplanowane z rozmysłem przez szukającego perfekcji reżysera. Efektem jest fresk, w którym spojrzenie z dystansu kontrastuje z rozdzierającym dramatem podzielonej rodziny.

Połowa lat 70. zastała Akirę Kurosawę w trudnym miejscu. Reżyser, rozczarowany zarówno japońskim, jak i hollywoodzkim przemysłem filmowym, próbował popełnić samobójstwo. Ów gest był interpretowany jako przyznanie, że opuszczają go twórcze siły. Z tej perspektywy majestatyczne obrazy ussuryjskiej tajgi i prosta opowieść o zamieszkującym jej tereny myśliwym Dersu (tuwański aktor Maksim Munzuk) okazały się wybawieniem. Zrealizowany głównie za pieniądze Związku Radzieckiego i kręcony w rosyjskich plenerach na taśmie 70mm, „Dersu Uzała” jest oparty na książkach przyrodnika i etnografa Władimira Arsenjewa, które Kurosawa przeczytał kilka dekad wcześniej. Jeden z ulubionych tematów reżysera – relacja człowieka i natury, dawnych obyczajów i nowoczesności – znajduje tu malarskie, liryczne rozwinięcie. Zdobywca Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego.

Najwspanialszy epos w historii japońskiego kina. „Siedmiu samurajów” zabiera nas w sam środek feudalnej, wyniszczonej wojnami XVI-wiecznej Japonii. Ubodzy wieśniacy szukają ochrony przed bandytami u równie ubogich roninów (wędrownych samurajów). Powstały w ten sposób sojusz dwóch stanów przejdzie próbę ognia, kiedy razem spróbują oni odeprzeć napad działających poza prawem rzezimieszków. Siłą „Siedmiu samurajów” jest precyzyjna, epicka, wypełniona szczegółami narracja, dzięki której poznajemy nie tylko tytułowych bohaterów, ale też całą wioskę: mikroświat, który lada moment może znaleźć się w zgliszczach. Okres zdjęciowy trwał aż 148 dni; w momencie premiery był to najdroższy z japońskich filmów. Ryzyko się opłaciło: duch przygody, kunszt bitewny i rozmach Kurosawy do dziś nie mają sobie równych.